Szkło to niesamowity materiał. Mnie osobiście najbardziej podoba się w zestawieniu z metalem. Zachwyca tym, że jest takie twarde, zimne i wprost sterylne a jednocześnie potrafi obdarowc nas subtelnością połysku, delikatnością prześwitów, klarownością barw, czasem także zatrzymanymi w sobie bąbelkami powietrza. Dysponuje też, jakże często nieoczekiwaną przez nas i zaskakującą, mocą zmiany charakteru i klimatu pomieszczeń, gdzie bywa użyte w witrażu. Poprzez grę świateł, różną w różnych porach dnia i zależną od pogody jaka jest na zewnątrz, ukazuje ich nowe nieznane oblicze na prawdziwie magiczny sposób.

Brałam ostatnio udział w interesującej audycji internetowej, w której poruszono jeden z bardzo ciekawych tematów. Otóż okazuje się, że bardzo często nie robimy czegoś tylko dlatego, że się boimy, że zrobimy to źle. Często bywa tak, że nawet sobie tego strachu nie uświadamiamy, tylko czujemy jakieś niejasne powstrzymywanie, jakiś opór. Narastają nam w głowie problemy i brakuje nam odpowiedzi na różne pytania.
W związku z tym odkładamy ciągle w nieskończonośc to co mamy do zrobienia, a co tak naprawdę chcielibyśmy zrobic, bo mamy w sobie obawę, że zrobimy to źle.
Pomyślmy.... przecież " nie od razu Kraków zbudowano" a i "uczony z nieba nie spadł".
Jeśli robię coś pierwszy raz i się na tym nie znam, albo znam się tylko troszeczkę bo dopiero się uczę i jest to dla mnie coś nowego, to mam prawo zrobic to źle, mam prawo popełnic błąd, a nawet wiele błędów, bo nie mam jeszcze wprawy.
A jeśli wyjdzie coś nie tak? Co ludzie powiedzą? Co sobie o nas pomyślą?
Ludzie zawsze gadali i będą gadac. Nie warto z tego powodu, że może nas skrytykują, rezygnowac z własnych dążeń. To co z tego, że coś nie wyszło, zawsze mogę to przecież poprawic i robic coraz lepiej. Mało tego, mogę się nawet po pewnym czasia stac ekspertem w tym co robię.
Dzięki temu, że wychodzimy ze strefy komfortu robienia tego co znane i podejmujemy różne nowe wyzwania możemy się doskonalic, rozwijac, odnosic sukcesy, stawac sie bardziej użytecznymi i spełnionymi.
A to wszystko razem sprawia, że jesteśmy też bardziej szczęśliwi i radośni. Bo nie zamykamy się i dajemy sobie szansę na nowe dobre doświadczenia. Czy to nie piękne?...

"Swiat należy do ludzi, którzy mają odwagę marzyc i ryzykowac, aby spełniac swoje marzenia. I starają się to robic jak najlepiej."
Paulo Coelho

Kochaj co robisz, rób co kochasz.

Jakże innego wymiaru nabiera nasze życie gdy stosujemy się do tej zasady.Czasem zdarza się, że jesteśmy na etapie robienia tego co niebardzo nam się podoba i nie lubimy swojej pracy. Mamy wtedy problem, bo każde zadziałanie kosztuje nas o wiele za dużo energii, ze wszystkim się zmagamy i ogólnie idzie nam pod górkę.

A jakie są tego efekty? Na ogół marne, a nawet jeśli nie, nawet jeśli jesteśmy zdolni i zdyscyplinowani, to będąc zmuszeni do robienia tego czego nie lubimy czujemy się sfrustrowani i nieszczęśliwi czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy. I właśnie dlatego warto zastanowic się nad własnymi preferencjami, nad tym co nas pasjanuje, czym jesteśmy zafascynowani.Warto takiej pasji poszukac, wsłuchac się w siebie. Warto zadac sobie pytanie: co lubię robic?, w jakim kierunku się skłaniam?, co mnie pociąga?, czym chętnie bym się zajął (zajęła), co sprawiałoby mi radośc? Warto po prostu SPRÓBOWAC. A jeśli to właśnie witraże?
No to jesteś na właściwym miejscu, bo będzie sie tu można sporo o tym (między innymi) dowiedziec.

Opowiem dzisiaj o moich początkach w doświadczeniu ze szkłem. Trzymajcie się mocno, co ja wyprawiałam!

W domu, na środku kuchni ustawiłam 2 krzesła- większe i mniejsze. Usiadłam na mniejszym a na większym położyłam kawałek starej, stłuczonej szyby okiennej i najzwyklejszym, najbardziej topornym i najtańszym nożem do szkła zrobiłam pierwszą rysę i rozłamałam szybę. Ponieważ rysa nie była precyzyjna, szkło rozprysnęło się na 1000 kawałków dookoła i wszędzie było go pełno (w kuchni).

Moje zafascynowanie tym co robię było tak duże, że rozsądek się gdzieś zapodział i mogło mnie to sporo kosztowac, bo do głowy mi nie przyszło, żeby założyc okulary ochronne. No, miałam trochę sprzątania (ha, ha, ha) i farta...

Spotkałam się wczoraj z przyjaciółką i rozmawiałyśmy między innymi o tym, że każda branża ma swoje skrzętnie ukrywane "kruczki", takie tajniki, które dotyczą tego z czym i jak postępowac, żeby wszystko szło jak należy, według naszego zamysłu.
I przypomniało mi się jak to kiedyś bardzo chciałam się nauczyc robienia witrazy i włóczyłam się po róznych rzemieślniczych pracowniach, pchlich targach i giełdach z róznościami, żeby się dowiedziec JAK to zrobic.
Pytałam, prosiłam, błagałam... i co? I nic.
Nikt nie chcial mi powiedziec. Jedni się wykręcali, inni
zbywali byle słowem a jeszcze inni nawet kłamali.
Dośc długo to trwało zanim przy pomocy różnych forteli udało mi się wreszcie rozpracowac cały ten proces.
No ale na szczęście teraz mamy internet i jeśli ktoś chce sie czegos nauczyc to jest już dużo, dużo łatwiej.

"Gdy kto kupi sobie placyk,
Aby zbudować pałacyk,
Czym najlepszy gust okaże?
Wprawiając (...) witraże."Tadeusz Boy Żeleński
Witraże sprawiają, że dom, budynek lub mieszkanie nabierają charakteru. Stają się "jakieś". Nie mogą zostać niezauważone wśród innych. Wprost wołają: Tu jestem! Zachwyć się mną! Podziwiaj mnie!
Dają wrażenie stabilności, dostatku, świadczą o poczuciu
estetyki właścicieli i mieszkańców, o ich wrażliwości i są bardzo, bardzo dalekie od wyświechtanej targowej tandety, panoszącej się wokół i wkradającej się podstępnie do domów pod postacią plastikowych wieszadełek...

"Daj każdemu dniu szansę stania się najpiękniejszym dniem w Twoim życiu"- tak napisał kiedyś Mark Twain i powiem szczerze, że ta myśl jest mi bardzo bliska,
bo tylko wtedy kiedy uświadomimy sobie co to tak naprawdę znaczy dac szansę (a znaczy byc uważnym, mieć otwarte szeroko oczy i też byc aktywnym, aktywnie uczestniczyc i współtworzyc każdą chwilę, a przede wszystkim znaczy byc pozytywnie nastawionym), bo tylko wtedy kiedy postaramy się zachowywac taką postawę, będziemy mogli zauważyc, nie przegapic, uczynic codziennośc pełniejszą, szczęśliwszą-
a to przecież z niej składa się całe nasze życie...

No to zaczynamy. Na początek pragnę przywitac i pozdrowic każdego kto jest zainteresowany tematyką tego bloga i tu zaglądnął, no i oczywiście zapraszam tutaj jak najczęściej- rozpoczynam swoją przygodę z blogowaniem i kto wie co może z tego wyniknąc.

Poznajmy się, porozmawiajmy, podzielmy doświadczeniem i umiejętnościami. Zyjemy w czasach internetu, tego wspaniałego narzędzia ,dzięki któremu tak łatwo można się komunikować, że grzechem byłoby nie wykorzystać tego do osobistego rozwoju.